Il fantasma dell' orso, de geest van de beer

Il fantasma dell' orso, de geest van de beer

Het is heel regenachtig in Umbria.

Sinds we twee weken geleden vanuit Nederland teruggekeerd zijn al settimocielo, in onze zevende hemel, hebben we welgeteld twee droge en zonnige dagen gehad.

Als de zon er is, is het ook meteen lekker warm en kun je zonder jas buiten zijn, zelfs stil zitten. Helaas is hij er – zeer ongebruikelijk – nog niet zo vaak. Het lijkt wel of de natuur haar watertekort van bijna twee jaar in een keer probeert in te halen.

Om aan de triestheid te ontsnappen gingen we afgelopen donderdag naar Orvieto. Gelukkig was het toen droog, maar wel bewolkt. 

Na een rondje markt en stadje besloten we te gaan lunchen bij 'la trattoria dell'orso', de gelagkamer van de beer. We namen beiden een eenvoudige huisgemaakte pasta. Man natuurlijk 'alla cinghiale', met wildzwijnssaus en ik een 'del orso', een vegetarische met een heerlijke saus van verse tomaatjes, basilicum en scamorza, een gerookte kaas uit Puglia, een regio in het zuiden.

De pasta van man waren umbrichelli, de regionale pasta van Umbria, een soort dikke spaghetti. Voor mijn gerecht werden tagliatelle aanbevolen. Daar zou de saus beter aan hechten. Natuurlijk volg ik zo'n advies.

Op een zeker moment klonk er lawaai van rinkelend glas uit de keuken. Toen de waard langs liep met een blik van excuus, stelde man hem gerust met een 'porta fortuna', brengt geluk.

Hierop antwoordde de waard, dat er een spook rondwaarde in het restaurant, echt hoor! Volgens hem was het de geest van een vroegere eigenaar uit de jaren '80, een Amerikaan, Richard geheten. 

Toen wij een beetje lacherig reageerden, vertelde hij, dat hij een keer met het personeel zat te eten in de aangrenzende ruimte. Het waren 5 personen: twee mannen, die aan een kant van de tafel zaten en drie vrouwen aan de andere kant. Op een bepaald moment ging er een duidelijke huivering door alle drie de vrouwen. Desgevraagd zeiden ze alledrie, dat ze het gevoel hadden gehad, dat er iemand achter hen langs ging en hen over de rug streek. Geen van de twee aanwezige mannen was van hun plaats geweest. Vreemd he?

'De geest van Richard' hadden ze maar bedacht. Dit was een gerustellende gedachte, want Richard was een goed mens geweest...

De waard liep door naar de aangrenzende ruimte, waar andere lunchgasten zaten.

Op de terugweg naar de keuken hield hij stil en zei: 'denkend aan de geest, schoot mij nog een andere anekdote te binnen. Een aantal jaren geleden hadden we hier een kok uit het zuiden van Italië. Hij was een goede kok, een aardige man ook, maar erg gespannen.

Nadat hij een tijdje bij ons in dienst was en er wel eens een fles spontaan uit het hoge rek was komen vallen, zoals zojuist, stelde hij voor een duivelsuitdrijver te laten komen.

Hij had namelijk gemerkt, dat hij zodra hij hier over de drempel stapte, versteende van spanning. Wij allen probeerden hem gerust te stellen, dat het maar de geest van Richard was, die een goede man was geweest en nooit een vlieg kwaad had gedaan.

Dit hielp echter niet en de kok bleef aandringen op een 'esorcista'. Omdat wij daar niets voor voelden, heeft de kok uiteindelijk een andere baan gezocht.'